Als mensen ziek zijn, dan is er bij kerken de mogelijkheid dat de zieke de zogenaamde ziekenzalving ontvangt.

Het is een min of meer plechtige ceremonie waarbij een door de kerk aangesteld verantwoordelijk persoon de zieke zalft en daar ook een gebed bij uitspreekt.

Het is ook een moment dat de zieke naar voren kan brengen waarin hij in de relatie met God en de relatie met de medemens te kort is geschoten. Daarmee hoeft dit geen belemmering te zijn voor genezing.

In de Rooms Katholieke kerk heet deze ceremonie het Heilig Oliesel en werd en wordt dikwijls uitgevoerd als de zieke reeds stervende is. Maar op allerlei plaatsen wordt deze ceremonie ook uitgevoerd bij mensen, die verlangen naar een ziekenzalving. In deze kerk wordt het een sacrament genoemd.

In de Protestantse kerk heet het ziekenzalving en wordt dit door een minderheid van de kerken in de praktijk gebracht. Dikwijls is er een eenvoudige liturgie rond de zalving van de zieke. Er is dan ook een openingsgebed, lezen van teksten uit de Bijbel, zingen van liederen en enig onderwijs en bezinning.

Er zijn ook evangelische kerken, die zieken zalven en daarbij een gebed uitspreken.

Een ziekenzalving is een geloofsdaad. Het wordt het meest duidelijk aanbevolen door de apostel Jakobus in zijn brief in hoofdstuk 5. In geloof stappen zetten heeft ook een positief gevolg. Er zijn mensen genezen, die rust vinden in hun moeilijke tijd, ook vrede en rust voor de direct betrokkenen.