Zoals bij veel vormen in de natuur wordt ook bij mensen het bestaan geborgd door het geboren worden van levende wezen. De kinderen.

Het is in onze samenleving, de cultuur, om ervan uit te gaan dat de ouders zorgen voor hun kinderen.

Allereerst is nodig de dagelijkse zorg: drinken, verschoning, een voldoende warme ruimte, maar ook aandacht en aanraking. De baby huilt en de vader of moeder komt met de hulp.

Men zegt het wel eens dat in deze fase de drie r’s belangrijk zijn: rust, reinheid en regelmaat.

In de peuter, kleuter en schoolkind fasen blijven voedsel en onderdak belangrijk. Maar ook die behoeften van een menselijke ziel: liefde, affectie, aanraking en aandacht.

Je kunt als kind gebrek hebben aan voedsel en onderdak, maar ook op het gebied van de ziel lijden aan ondervoeding.

Kinderen kunnen, als ze ouder worden, steeds beter zelf zorgen voor hun fysieke behoeften en hun behoeften voor de ziel, maar hulp blijft nodig.

Praktische hulp gaat iedere ouder wel goed af. En anders is het goed om daar hulp voor te zoeken.

Hulp voor de ziel van het kind doet de ene ouder, door intuïtie wellicht, goed en kan de andere ouder, niet zo goed leveren. Stel jezelf de vraag of je hulp voor de ziel goed kan leveren voor je kinderen. Je kunt ook gewoon hulp vragen. Dan zorg je er toch voor die hulp.

Opvoedtips
De hele volwassenwereld is er verantwoordelijk voor dat de hele wereld aan kinderen op een goede manier geleid wordt tot volwassenheid.

Omgaan met kinderen is trouwens één van die dingen, die volwassenen helpen om in hun bestemming te komen. Je moet de brug slaan naar een andere belevingswereld. Daar leer je van.

En wat kinderen vooral nodig hebben is liefde, zorg en aandacht nodig om te geven. En dat vraagt van ons volwassene iets wat in het normale werk niet zo aan de orde komt. Zeker in Nederland. Hier instrueren we vooral hoe je goed praktische dingen kunt doen of welke kennis je nodig hebt om advieswerk te doen.

Je moet trouwens niet alleen je hoofd gebruiken en je handen, maar ook je hele lichaam. Voor een kind is aanraking, op schoot zitten een knuffel heel belangrijk. Het mooie is: zij vragen er om. In onze cultuur wordt ons het affectieve afgeleerd, maar kinderen leren het ons weer aan. Dank je wel lieve schatten.

Verdiep je in de belevingswereld van het kind
Kinderen zijn bezig aan een stuk reis die volwassenen al achter de rug hebben. Misschien kun je als volwassene er nog iets van herinneren. Dat kan helpen.

Het begint als baby met je ellendig voelen door honger of eenzaamheid en er komt eten en comfort. Het begint als baby met vaag iets zien. Hé dat vage raakt mij aan. Het begint met die rare dingen die je ziet. Een hand en een arm. Hé daar kan ik iets mee pakken. Met iets leuks dat te ver weg ligt. Hé daar kan ik wel naar toe.

Naarmate het kind ouder wordt, zit het steeds in een andere belevingswereld. Je kunt die belevingswereld van het kind zien als een ruimte waar je in kunt binnengaan. Je ziet een bepaalde ontdekbehoefte en een bepaalde warmte behoefte, een bepaalde erkenning en gezien behoefte. En dromen zie je. En angsten. Vragen. Onzekerheden. Schaamte en wellicht al een schuldgevoel.

Volwassenen kunnen een interieur hebben in hun binnenste ruimte wat al jarenlang hetzelfde is. Maar bij kinderen is het nog eenvoudig, nieuw en origineel.

De binnenste ruimte zien bij een kind, hoe doe je dat? Om ingang te krijgen is vertrouwen winnen nodig. Net als bij volwassenen. En om vertrouwen te winnen heb je liefde nodig voor die persoon. Je komt dan verder door belangstelling. Door vragen te stellen.

Iemand die vertrouwen in je heeft laat zien hoe de hal is. En als je laat weten dat je de hal gezien hebt, kun je vragen stellen over de gang. En als je de gang kent kun je vragen stellen over de huiskamer.

Kinderen hebben van nature veel vertrouwen in mensen. Beschaam het niet! En bedenk ook dat jouw bezoek de ruimte van kind, dat leven mooier kan maken. Die enge hond wordt door aandacht minder eng. Die schaamte verdwijnt als het normaal lijkt te zijn. Een vraag verdwijnt als er een antwoord komt.

Communiceer op kindniveau.
Praat zo met een kind dat hij of zij het kan begrijpen. Zinnen met ‘niet’ zijn lastig voor volwassenen, nog lastiger voor kinderen. ‘Blijf op de stoep’! Is veel beter dan ‘Ga niet op de weg’! Dan denkt een kind: de weg? Wat moet ik op de weg?

Ik hoorde een vader tegen zijn tweejarig kind zeggen: ‘Dit is nu al de vierde keer dat ik je waarschuw ‘. Het kind leek nog niet te kunnen tellen. Vierde? Huh? Ik je waarschuw? Klinkt dreigend maar wat is het?

Ook wel goed om langzamerhand je communicatie steeds iets moeilijker te maken. Om het kind uit te dagen, om hem of haar naar een ‘hoger’ denkniveau te krijgen. Bedenk dat er meer diverse kennis velden zijn: schoolkennis, sociale kennis, emotionele kennis, maatschappelijke kennis en spirituele kennis.

De meeste kinderen zijn zeer gericht op leren. Zo is de natuur gemaakt. Je kunt daarom het best insteken op iets wat het kind op dat moment boeit. Wat willen ze leren van de sport, van samen met vriendjes zijn, van een Lego bouwwerk. Van een spel. Van een serie op de Televisie.

It takes a village to raise a child.
Wij als mensen kunnen allemaal, met ieder zijn eigenheid, iets bieden aan de mensen om ons heen. Aan de andere kant: niemand kan alles bieden.

Vaders kunnen iets eigens bieden. Omdat Hij vader is. Maar ook weer wel of niet omdat hij ook een beperkt persoon is. Moeder bieden ook iets eigens. Maar ook weer wel of niet omdat ook zij een beperkt persoon is.

Opa’s en oma’s van de kinderen kunnen ook weer iets moois bieden. Zeker vanwege hun senioriteit maar ook vanwege hun specifieke eigenheid. En het handige is, dat vanwege dezelfde familiegeur, het de kinderen heel vertrouwd is.

Broertjes en zusjes, als die er zijn, dragen ook hun steentje bij. Van de oudere kun je leren hoe het moet. Zorg dragen voor een jongere voed de ouderen op.

En natuurlijk zijn er nog vele anderen. De mensen in het onderwijs. De sportclubs of de clubs van de kerk. Ooms en tantes. Neven en nichten.

Een mooie wijsheid geeft dit Afrikaanse spreekwoord: ‘It takes a village to raise a child’.

Wat is belangrijk om te leren voor een kind?
Wat belangrijk is, is om dingen te kunnen. Draaien, kruipen, lopen en rennen. Zindelijk zijn. Veters strikken. Schrijven. Typen. Fietsen. Knutselen: zagen, hameren, beitelen.

Wat belangrijk is, is karaktervorming. Leren geduldig te zijn, te kunnen wachten. Leren te luisteren naar een ander.

Wat belangrijk is, is dingen te weten wat wel zo’n beetje voor iedereen nodig is: rekenen en taal. Maar ook wat jouw plekje wordt in de gemeenschap. Mooi om op meer dan één terrein deskundig te worden. Bijvoorbeeld één voor je inkomen en één voor plezier of er anderen mee te dienen.

Daarnaast is het sociale belangrijk om te leren: “Hoe zien anderen mij en hoe kan ik daarmee omgaan”. “Wat kan ik met anderen samen doen”. “Hoe kan ik tot me nemen wat anderen uitdragen en hoe kan ik wat uitdragen aan anderen”.

En wat natuurlijk heel belangrijk is dat je als kind van de geestelijke wereld weet. Wat gevolgen heeft voor de geestelijke wereld zodat geen pech, maar juist zegen je deel is.

Sommige ouders maken zich druk als hun kinderen niet goed zijn in taal, lezen of en rekenen. Het is natuurlijk handig als je kind dat kan, maar neem de tijd. Het zijn slechts onderdelen om je kind in hun bestemming te krijgen.

En natuurlijk, het is mooi als je kind talent heeft op het gebied van handig zijn, creatief zijn, muzikaal zijn, een fijne motoriek, sterk zijn, snel en slim kunnen denken of goed kunnen onthouden.

Om je kind in zijn bestemming te brengen of zoals je wilt ‘geslaagd zal worden’, dan is zowel karakter, sociaal zijn, geestelijk inzicht hebben en talent hebben ontwikkeld van belang.

Zoals jij met je kinderen omgaat zo gaan ze ook met jou en anderen om.
Als jij als ouder schreeuwt tegen je kinderen, dan gaan de kinderen ook schreeuwen tegen jou.

Als jij als ouder vloekt, roddelt, overdrijft, wegneemt, agressief doet, dan zullen je kinderen dat ook doen.

Om maar een paar voorbeelden te noemen.

Doe vooral dit niet.
Slecht is het als je de eigenheid van je kinderen niet ziet en niet waardeert. Slecht is het Als je hen kleineert, negeert of een mindere of meerdere plek geeft in het gezin.

Bizar slecht is het, als je je kinderen kleineert, bespot of pest.

Misdadig is het, en in Nederland strafbaar, als je geweld tegen hen gebruikt of seksueel misbruikt. Als je dit laatste zelf hebt gedaan meld je dan bij de politie. Weet je van iemand, die dit heeft gedaan of doet, meld je dan ook bij de politie.

Wil je zelf op het rechte pad komen, zoek dan hulp.